της θάλασσας το υδάτινο κορμί νοτίζει σιγανά τις σελίδες μου..

Πίσω από τον άξεστο χρόνο, η ζωή λαχανιασμένη αγωνίζεται να πάει όπως όπως μπροστά.

Με τανυσμένες φλέβες και με νεύρα τεντωμένα από την προσπάθεια.

Δεν κρατά αλίμονο το λούστρο της- η παιδική ηλικία αφήνει

Την ωραία γεύση της να πικρίσει και, όταν

νυχτώνει, της μελαγχολίας είναι πιο κοντινά τα εμβατήρια.

Τότε ακούω τα πουλιά που όλη μέρα κατοικούσαν το μυαλό μου.

Τότε ακούω το κελαηδιτό εκείνων των ερωτευμένων σπουργιτιών

που η ανεμελιά είναι της ευτυχίας το δώρο τους.

Και της θάλασσας το υδάτινο κορμί

νοτίζει σιγανά τις σελίδες μου..