Κάτι
αράδες παρακάτω,
η ποίηση
γίνεται πιο κατανοητή
κι από ένα τριαντάφυλλο
κι από ένα τριαντάφυλλο
που για
τον πλουραλισμό των φωνηέντων του ανθίζει.
Α
Παναγιά μου πώς συλλάβισα τα μάτια σου και μέσα μου είπα
να μην
σώσω αν δεχτώ να με σκλαβώσουν οι άνομοι!
Χάιδεψα
τον βασιλικό στην γλάστρα και αναστατώθηκε η αυλή-
Κάτω από
τις φούστες
των
κοριτσιών τσιρίξανε τα σαρκικά κυκλάμινα!
Το βράδυ
έπεσε ωραίο.
Σε
κοίταξα με κοίταξες- είναι ωραίος ο κόσμος τελικά-
Γιατί σε
αγαπώ και μες τα μάτια σου
το
αναγνωστικό μου πάθος αντιγράφει την ελπίδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου