...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

17 Σεπτεμβρίου 2013

Φωτογραφίζω την Στιγμή



Τονώνονται τα χρώματα και το απόγευμα
ο ήλιος γέρνει το κεφάλι του
στην θάλασσα
Κουρασμένο.
Σπαθιά οι αχτίδες του μες του πελάγου την γαλήνη
βυθίζονται.
Αρχής γενομένης μιας Τρίτης
του χρησμοδοτικού Σεπτέμβριου.
Των καραβιών οι πλώρες γυαλίζουνε
Κι όπως τα αντιλαμπίσματα της θάλασσας χτυπούνε πα’ στις λαμαρίνες
Το λευκό παίρνει υπόσταση αθωότητας
και λευτερώνει
Μία μεταλλική κραυγή
ως την πέρα την ήπειρο.
Ο αέρας εκλείπει.
Κι όταν υπάρχει-
εξουσιαστικός.
Φωτογραφίζω την Στιγμή κι όταν στιγμή δεν θα υπάρχει
Εγώ που ακούμπησα το δροσερό σκοινί που δένουν τα καράβια
Στον μόλο, ξέρω
Από πού έρχονται ετούτα τα μηνύματα
για εθελοθυσία.





2 σχόλια:

Μαρία Κανελλάκη είπε...

"Εθελοθυσία"... Τι ωραία λέξη! Απ' τις (πολλές) ξεχασμένες που βάλαμε στην άκρη...

Υπέροχη η Στιγμή σου!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Μαρία σ' ευχαριστώ πολύ!]
Καλημέρα!
Πράγματι 'έχουμε ένα πηγάδι που αναβλύζει απίθανο νερό...

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου