Φωτογραφίζω την Στιγμή

Τονώνονται τα χρώματα και το απόγευμα
ο ήλιος γέρνει το κεφάλι του
στην θάλασσα

Κουρασμένο.
Σπαθιά οι αχτίδες του μες του πελάγου την γαλήνη
βυθίζονται.
Αρχής γενομένης μιας Τρίτης
του χρησμοδοτικού Σεπτέμβριου.
Των καραβιών οι πλώρες γυαλίζουνε

Κι όπως τα αντιλαμπίσματα της θάλασσας χτυπούνε πα’ στις λαμαρίνες

Το λευκό παίρνει υπόσταση αθωότητας
και λευτερώνει

Μία μεταλλική κραυγή
ως την πέρα την ήπειρο.

Ο αέρας εκλείπει.

Κι όταν υπάρχει-
εξουσιαστικός.

Φωτογραφίζω την Στιγμή κι όταν στιγμή δεν θα υπάρχει

Εγώ που ακούμπησα το δροσερό σκοινί που δένουν τα καράβια

Στον μόλο, ξέρω

Από πού έρχονται ετούτα τα μηνύματα
για εθελοθυσία.