Η γραφή
με την σημασία της ανοίγει εκείνα τα αινιγματικά πελώρια τούνελ
απ’ όπου
περνά η αμαξοστοιχία του κερδώου νοήματος.
Ο
άνθρωπος που αγαπά να άρχει
ξεχνά
πόσο επιζήμιο είναι να χάνεις την ψυχή
σου εκεί
όπου
ξερνά τον εμετό του το αήθες ταμείο. Όμως…
Μηδενίζονται
όλες οι απολαβές
των
αισθημάτων
αν δεν
καρπωθείς συνετά των ερώτων την λυρική νηφαλιότητα.
Ξεπερνούν
τον εαυτό τους οι πάντες όταν
δουν μες
του θανάτου τα κάτοπτρα.
Όπως
πρέπει…
Γιατί
για να φιλοσοφείς θα πρέπει
να
οσμίζεσαι σαν αίγα τον αέρα και να σκαρφαλώνεις
στα
απόκρημνα του Ιδεατού Ψηλορείτη!
2 σχόλια:
Ειδικά στις δύο τελευταίες γραμμές... προσκυνώ!
Καλό βράδυ Στρατή...
α κυρία μου
είδες Ψηλορείτη κι αναχάρηκες ε;
να είσαι καλά Μαρία μου!
καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου