Στην Θεσσαλονίκη του ’81

Σημαδεύονται με το μελάνι του πάθους τα κορίτσια και στα αγόρια

αντιστοιχεί ένας ρυθμός φωτιάς.

Στην Θεσσαλονίκη του ’81- η θάλασσα μουρμουρίζει κάτι ακαταλαβίστικα λογάκια

Κι απ’ τον Λευκό Πύργο εκβάλλουν κάτι κατάδικες ψυχές

Που ζητούν την μοναχική τους υγεία.

Ωραία που είναι στα στενά δρομάκια να το νιώθεις

Ότι το ψηφίο που έχασες στο πάζλ των λέξεων που συρράπτονται για να σε μυστικό βγάλουν νόημα

Προσάπτεται-

εκεί που η αξία του πράγματι μέγιστη είναι.

Κάπου στην Τριανδρία που σε ενός φίλου φοιτητή το σπίτι ανακατώνω

Τα χαρτιά τα βιβλία τις σκέψεις μου και φτάνω

στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα έχει οξύμωρη αγκαθερή ειμαρμένη

Όλους να μας πονά και τελειωμό αυτό μην έχει..