Αναμετριέμαι με την στιγμή

Αναμετριέμαι με την στιγμή και μ’ ένα ρίγος 
που βάλει εναντίον μου, κλεισμένος

σ’ ένα δωμάτιο ξορκίζω

την σιωπή κι αλαφροΐσκιωτος 
ψυχανεμίζομαι αυτό που, αν λείψει,

ο κόσμος θα καταστραφεί

βασιλικός στην γλάστρα ή χαμένος παράδεισος..

Ενδύθηκα σάρκες εντυπώσεων

και ματαιοδοξίας ήπια ύδατα-

Τώρα πονάει το αίμα μου,

η γη το ίδιο περιστρέφεται η τρελή

γρήγορη όπως το καυτό ατσάλι.

Α ηθικό έρεισμα, προσήλωση 
σε κείνο που με δυσκολία κατακτάς-

ανηφορικό δρόμο πήρα και στο πλάι μου

ούτ’ ένας

ζαλισμένος απ’ την οχλοβοή αδερφός

και που να θέλει για τα ιερά να παλέψει.

Έχει φαρμάκι ο κόσμος και που το ψυλλιάζεσαι ορμάς

μες τα όλα αν οι γενναιότητες σου περισσεύουν..

Και θες

από τις λέξεις πύρινες να σου παρασταθούνε-

Γιατί,

για μια ιδέα ζούμε και πεθαίνουμε

για μια εφόρμηση..