Θλίψη μου, θλίψη μου

Να ο ήλιος που βύθισε και να η σιωπή 
του βραδιού-

Ησυχία

Δολερή, σαν να την έχουνε ταριχεύσει

Οι νυχτερίδες.

Σκιές που μεγαλώνουν, 
περισπώμενα φώτα

Και οξύτονες σιλουέτες των δέντρων 
που φθίνουνε

μες το παχύ σκοτάδι.

Η πόλη διεφθαρμένη τάζει γρόσια

Πολλά στον άπληστο εκμαυλιστή της-

Ο άνεμος τρέχει

Πίσω από τις πολυκατοικίες, κοντά

Στο παλιό γήπεδο, εκεί

Που τα προάστια κυρτώνουν την ράχη τους

Σαν μία ιστιοσανίδα που στην θάλασσα του αιώνα κολυμπά.

Α παρομοίωση! 
Που μου χαρίστηκες όταν

δεν είχα άλλο να σε πλησιάσω

Θλίψη μου, θλίψη μου, 
μεγαλοκοπέλα

Που δεν την θέλησε κανένας στην ζωή της αγαπητικός..