Ήσυχη νύχτα, αρχαϊκή.

Τραντάζει το σύμπαν της φωνής μες το αξημέρωτο

διάστημα και οι σκιές

των δέντρων κονιορτοποιούν την κάθε υποψία.

Οι λέξεις μουρμουρίζουν τον χρόνο αλλά εκείνος

πάντα νικά.

Σπαθί της φτέρης το φύλλο λαβώνει

το ασήμι που γεννά το φεγγάρι.

Ο θάνατος πουθενά απόψε δεν είναι κοντά.

Ήσυχη νύχτα, αρχαϊκή.

Ο θόρυβος της πόλης

κάνει γκελ επάνω στο αμυδρό φως των δρόμων

κι ακούγονται ανάρια που περνούν τα αυτοκίνητα.

Μιαν άλλη εποχή, κάτω από μια τέτοια συστοιχία

αστεριών, ο μύστης που αγρύπνησε για μια δικιά του προσευχή,

θα αφουγκράστηκε κατά τον ουρανό και έπειτα θα στύλωσε

τα μάτια να δει που του θεού το μένος τότε εξευμενίστη’

σαν πάνω στον βωμό

κύλησε

λαύρο το αίμα κι ένας στεναγμός

από το τώρα ως το ύστερα γέμισε

την νυχτιά κομμάτια θρύψαλα και, μιας

ψυχής που φεύγει, αθωότητες..