Αστραφτερή και αισιόδοξη

Σαν μια φυσαλίδα που κρατά το οξυγόνο της

πολύτιμο μες το θαλασσινό νερό-

Η σκέψη σου πότε μελαγχολική και πότε

Αστραφτερή και αισιόδοξη, ξυραφένια

Επιμένει στον καθοριστικό ρόλο της,

Ξορκίζοντας το φάντασμα μιας κοινωνίας που σήπεται,

η σκέψη σου

Λαγαρή και βελουδένια, υγιής

Σαν οπώρα πολύχυμη, με ταξιδεύει

Προς τον Άνθρωπο που πρέπει να είμαι..

Ξέρω την Θυσία σου μέχρις εσχάτων, ξέρω

Πόσα τιμαλφή φιλάς

Μες την καρδιά σου, πόσα

Έχεις αποταμιεύσει ιδανικά και οράματα και γίνεται

Τώρα να είσαι μια καλογριούλα σ’ ένα μοναστήρι

του καημού και που το νιώθω έχεις

Πάθη και έρωτα για όλα που κατανοείς και ανασαίνεις,

φως μου!