Νάτο λοιπόν αέρινο και στιλπνό
Το φύλλο του δέντρου που καυχιέται για της χλωροφύλλης το αίμα.
Το πουλί τσιμπολογάει μια ευτυχία και μετά
Κάθεται πάνω στο κλαδάκι για να τραγουδήσει.
Έχω ακούσει τους καλύτερους κελαηδισμούς
Πρωί όταν χαράζει και προσεύχεται η υδρόγειος.
Λιγοστό φως, αχνό αναρτά μια ρεκλάμα χαράς
Επάνω στην μαρκίζα τ’ ουρανού.
Τότε λείπω και λείπεις.
Δεν έχει ανάγκη από τον εγωισμό μας η ιστορία.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου