Αθώος κανένας δεν κρίθηκε

Να είναι η όραση ακοή κι ακόμα

Να είναι οι διπλανοί μας άνθρωποι, θνητοί και κλειδωμένοι

Από τις στεναχώριες-

Μια τέτοια μέρα που οι ναυαγοί ξεβράζονται απ’ το κύμα

Σε μια παράξενη στεριά, σχεδόν

Μια χώρα του παραμυθιού που απηχεί
όλη την οικουμένη.

Στις αιφνιδιαστικές πρωτεύουσες και τις λεπτεπίλεπτες κωμοπόλεις

Όπου οι άνθρωποι κουτσομπολεύουν καθετί

Ο κύκλος κλείνει της αφήγησης· τοπία

Που μόνο με την φαντασία αγγίζεις, τραβούν

Το μπλε έως να το μαυρίσουν-

Όπως

Συμβαίνει στην κατάθλιψη..

Απεργίες σφίγγουνε τον κλοιό γύρω από την χώρα

Που χρωστά τα βρώμικα δεκανίκια της

σε φαντάσματα της πεντάρας.

Συνεργούν οι προύχοντες σε ατέρμονη βία

Για να φοβίζουν τις ορδές των μαζών-

Αλλά

Ποιος οπλίζει και πυροβολεί μέσα στην χρεοκοπημένη οικονομία, ποιος

Βελάζει

Σαν να ήταν αμνός, αφού

Αθώος κανένας δεν κρίθηκε;…

Στην κάθε μέρα κάποιος νεκρός

Στην κάθε νύχτα πολλοί λυπημένοι

Ένα πούπουλο έγνοιας κάθεται απόψε πάνω στο φεγγάρι

Και συντονίζει τις κεραίες του κατά τον δέκτη του αυξανόμενου πόνου..

Όταν ζητώ έναν καθωσπρέπει επίλογο

Τα τριζόνια ροκανίζουν το αφράτο ξύλο της νύχτας

Και μου αντεπιστρέφουν το φοβερό φωνήεν μιας χαράς

Που ποτέ μου δεν είχα..

                  25.9.2013