ΕΠΙΜΟΝΗ.

Όπως γίνεται ασήμαντο το καθετί  μέσα στην μέρα

ο ήλιος χάνει την ταυτότητά σου

Μένεις ο ιχνηλάτης του φωτός που σε αποκαλύπτει

κι απ’ όλες τις πλευρές σε δείχνει όπως είσαι

φτωχός και ταπεινός και λεξιθήρας.

Μ’ έναν καημό ν’ αρέσεις!

Νάρκισσε του λεξιλογίου!

Τρυπάς το φρούτο να του φύγει το κουκούτσι

κι όμως αυτός ο ίδιος του χυμός

είναι το αίμα αυτής της άνοιξης που σ’ αντιμάχεται

πολιορκώντας σε από την πιο ευάλωτη μεριά!

Ας μείνω μόνος χωρίς περιττά δικαιώματα

πιο δεκτικός κι από το άσπρο αυτό χαρτί

που πάνω του χαράσσεις  ότι θέλεις..

Ότι αγγίζω με τα χέρια μου ξαφνιάζει αυτήν την ματαιότητα

απλωμένη γύρω μου που τριγυρίζει και τον άνθρωπο που είμαι

όταν πασχίζω ένας  άλλος  να γινώ…