εκείνος ήταν γυμνός από θέληση άνθρωπος
χωρίς ταυτότητα.
ξαπλωμένος μέσα σ' ένα έντονο σύννεφο
και νοσταλγός άλλης αλήθειας
τίναζε τα σεντόνια του πρωινού ουρανού κι ο αέρας
γέμιζε μυριάδες μυγάκια
ενοχλητικά, αδηφάγα, νερόφιλα.
το φως τρύπαγε την καρδιά του.
κανείς δεν τον έκρινε.
οι αμαρτίες του ήταν μόνο το κουρασμένο του απωθημένο
που έσκαβε λάκκο στην ψυχολογία του που ήθελε νότα χαράς.
υποψιαζόταν την ψυχή του να θέλει ανάταση
όταν οι ψυχές των άλλων ζούσαν σε διάσταση, σώμα και πνεύμα.
ένα βράδυ κοιμήθηκε μες την απαλή παλάμη του αέρα
δεν ξύπνησε ποτέ του
το σώμα του χάθηκε στον μύθο
και μόνο κάτι πουλιά τα πρωινά
τραγουδώντας εκεί που έφυγε εκείνος κάτι
μες το τραγούδι τους όπως το όνομά του λένε
που ηχεί παράταιρα όπως η μέρα έρχεται και δικαιώνει
κάθε ήχο
απ' τα καμπαναριά της άνοιξης..
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Πως να χαθεί στο Μύθο
κάποιος που άγγιξε το Φως
και ήπιε αλμύρα,
που βάδισε Στίχους Ζωής
και καλλιέργησε τα ίχνη του ταξιδιού
με προσμονές ΜεταΘανάτιας κι Επίγειας Ευτυχίας?...
Πως?....
Κάκια
θα πρέπει να βρούμε το μέτρο μιας συμπεριφοράς γραμμικής
να ξέρει ο άλλος τι ζητάς και να υπάρξει εκείνη η άτυπη συμφωνία που ενώνει τις ζωές
πριν ο ένας χαθεί στον μύθο και ο άλλος σκορπά φιλιά και φιλιά και φιλιά..
άραγε καταξιώνεται κάποιος με τα τόσα φιλιά;
εργασία για το σπίτι..
καλό σου βράδυ!
Τα φιλιά είναι στπ παλίσιο σχολίων μία ευγενική συνήθεια προς τον αναγνώστη που μας τιμά με την παρουσία και την τόλμη της κατάθεσης της γνώμης του στο Χώρο μας.
Νιώθεις πως καταξιώνομαι ή όχι με τα φιλιά?...
Δεν είναι ερωτικά τα φιλια που συνοδεύουν τα σχόλια.
Είναι λογοπαίχνια που συνδέονται με συνειρμούς που εμενα μου αρεσουν πολύ,
και προσφέρονται ως φοντάν καλής, τσιγγάνικης φιλοξενίας στο τσαντίρι μου,
και τίποτε παραπάνω...
Είμαστε ανοιχτοί άνθρωποι εμείς οι Επαρχιώτες...
Δεν νιώθω πως κάποιος μπορεί να καπιλλευτεί τα φιλιά που εισέπραξε εικονικά και λεκτικά στο πλαίσιο ενός σχολίου.
Δημοσίευση σχολίου