Που ζω δεν ξέρω άλλο απ' το να άδω.

Έξω από τα σύνορα των πόλεων

Αφιλόξενα στεγνοί

Οι ουρανοί που ήθελα βοσκάνε γαλάζιο.

Πού είναι το σπίτι μου αλλού από το φως της φαντασίας;

Ένα παράθυρο ανοίγει αλλά εγώ δεν είμαι

Νοικοκύρης σε κανέναν οίκο.

Μεγαλώνουν δαίμονες μέσα μου.

Η ποιητική τοξοβολία μου κάπου θα βγάλει.

Είμαι σίγουρος μόνο για ένα αποτέλεσμα θλίψης.

Τι να πω αν οι κωφεύοντες δεν θέλουν να ξέρουν

Πως καταλήγει ομιλία η σιωπή.

Χτενίζω τα μαλλιά μου, χτενίζω τα φυτά μου-

Όλα ανθίζουν για να φτιάξουν βοστρύχους ξανθούς.

Ένα τριαντάφυλλο μαδιέται, απομένει

Μονόφυλλο γραμμάτιο διαμαρτυρημένης ομορφιάς.

Αξίζω πέλαγο – αλλά θα μου δοθεί

Μόνο μια ελάχιστη θάλασσα.

Αν δω μέσα στον νου μου κάποιες φορές δεν είμαι αλήθεια εγώ..

Όμως άδω.

Που ζω δεν ξέρω άλλο απ' το να άδω.

                                                     11.6.2010