Ε τώρα εγώ τι να πω;

Ε τώρα εγώ τι να πω;

Εσύ σπας τις σιωπές σαν τα ξερά καρύδια

Που σπάζαμε παιδιά σ' εκείνο της γιαγιάς το τσιμεντένιο πεζούλι

Με μια όμορφη πέτρα.

Χαμογελάς κι ένας λευκός πειρασμός

με σπρώχνει για να σε φιλήσω.

Τα μάτια σου αντένες που συνέλαβαν τον ουρανό.

Τόσα μήκη κύματος λευκά και μετά γαλάζια

Ροδόχροα, ερυθρά

Ζαλίζοντας το βασανάκι μου της επικοινωνίας

Όταν το μεσημέρι είναι ρήμα αιθέριο, ζωντανό.

Ακούς την καρδιά μου που δέεται

Για έναν χτύπο της δικής σου καρδιάς.

Και ακουμπάς την θέληση να σε σκλαβώσω

Μέσα στην κυρτή σιωπή που κάνει πιο δύσκολο

και μακρινό το πλεούμενο όνειρο..