α, ηθική που είσαι στο τέλος μια σάρισα

Βαραίνει μπουμπούκι πάνω στον λιγνό

ντελικάτο μίσχο του τετελεσμένου Μαΐου

προδίνοντας χρόνο υπερσυντέλικο

αναποδογυρίζει ένας νόμος τα απαγορευμένα του

τίποτα δεν καταλαβαίνω

πια

συντονισμένα μες το σήμερα μαζώνονται

στις πέρα γειτονιές τα αλητάκια του αύριο-

παιδιά χαμένα.

ολωσδιόλου είναι ρευστός ο πίπτων επί πάντων αήθης βάνδαλος χρόνος

είχα πιστέψει μια φθαρμένη χίμαιρα

τι θα είναι ο κήπος αν αφαιρεθούν τα λουλούδια του;

α, ηθική που είσαι στο τέλος μια σάρισα

του στρατηλάτη που από μακριά και επιδέξια ξέρει καλά να πολεμάει

ανίκητος είναι όμως ο έσω εχθρός

και νυστάζω νυστάζω-

ανάμεσα στα λιόδεντρα που έχουν φύλλα σαν περγαμηνές που γράφουν πάνω τους

ελληνικό αδιάλειπτο και φιλοσοφικό αιώνα..