Προσεύχομαι ανάμεσα σ' αυτά που λέω και δεν ξέρεις

Και να σου στείλω κάτι θα χαθεί

όπως μια μέρα θα χαθούνε οι παπαρούνες

που μ' άρεσαν

πάνω στο μνήμα ενός λεβέντη που κοιμόταν στο βουνό.

Έτσι ακολουθώ τον άλλον τρόπο:

Αφήνω να διαλέξει ο άνεμος το πεπρωμένο μου

Κοιτώ στην θάλασσα τα πλοία

Που πάνω τους σαν σκοτεινιάζει γέρνουν τα φεγγάρια

Συσκεπτόμενα με το απόλυτο άπειρο.

Κι ακούω ακούω (μην γελάσεις) την σιωπή

Που πράγματι έχει τον δικό της

όμορφο ήχο.

Κρατώ στα χέρια μου εκείνη την τουφίτσα τον βασιλικό

Όπως τότε μικρός που μου 'δινε η γιαγιά μου

Για να μαθαίνω του αρώματος το πανηγύρι.

Δεν μιλώ- είμαι εγώ μετ' εμένα.

Προσεύχομαι ανάμεσα σ' αυτά που λέω και δεν ξέρεις

Ποτέ κανείς να μην χωρέσει άλλος!