ΕΡΩΤΥΛΟΣ ΑΝΕΜΟΣ..

πονάει το σώμα των λόγων μου, πονάει ο τρόπος του μυαλού

δεν καταλαβαίνω τις χίμαιρες

που θα γίνουν μια μέρα αρνάκια

για να θαφτούν κάτω από το απαλό χώμα της άνοιξης.

πηγαίνω προς το μέλλον μίας πεταλούδας

σκέψης που ξόδεψε όλο το βιός της την χαρά να κυνηγά.

νεροφαγώματα στα δεξιά κι αριστερά του δρόμου

αφήνουν των ζιζανίων τα κράτη εκεί να υφίστανται

αυθαδιάζοντας προς το μέρος της σήμερα μέρας.

με τόση επιγραμματική σοφία τι θα πω

στον ουρανό που να μην αλήθεια το ξέρει, τι θα ζητήσω

απ' τον θεό σαν δώρο αντάλλαγμα

για μία που του αφιερώθηκε ολοκληρωτικά ψυχή..

και βρίσκω μες σ' αυτόν τον ερωτύλο άνεμο

που κάνει τα τσαλίμια του θωπευτικός επάνω στ' αγριόχορτα

έναν "φευγάτο" σύμμαχο που πέταξε

από επάνω του όλα τα πανωφόρια της ασχήμιας..