Στο τέλος τέλος είμαι ένα μωρό

Πιάνομαι αιχμάλωτος της σιωπής.

Δεν θα μαρτυρήσω πόσο

πιστεύω τα ένστικτα μου.

Παντέρημα νιάτα μου,

σε σπίτια φτωχικά,

μπάζοντας από παντού

μελαγχολία κι εγκατάλειψη.

Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό που λέω είναι ένα χωράφι μαργαρίτες, παπαρούνες

που τις λούζει το φως.

Έμμεσα και οι λέξεις περιέχουνε μαρτύριο,

όμως-

μνήμη ζωντανή που θα φέρει μια μέρα φωτεινή επανάσταση.

Νάτο λοιπόν που ας στοχάζεσαι ωραία- η ζωή σου αφαιρεί..

Φεύγουν από κοντά μου οι άνθρωποι

φεύγουν από αρρώστιες και εγώ που ξέρω

να τους κρατώ στην μνήμη σαν ωραίο ηλιοβασίλεμα

που πολύ με συγκίνησε, εγώ

δακρύζω που να τους θυμάμαι.

Ακούω προσεχτικά

μέσα μου.

Δεν ξεγράφεται έτσι η πίκρα.

Και ποιός να σε καταλαβαίνει;

Στο τέλος τέλος είμαι ένα μωρό

που προσπαθεί και τα πρώτα του λόγια μαθαίνει..