ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Η ΜΕΡΑ..

Έρχεται το μικρό πουλί και συλλαβίζει..

Σκάζουν οι πέτρες σαν από τον δυναμίτη της ιδέας τους.

Ακούγεται η εκδίκηση των εγκάτων της γης.

Στα μισά που πρόλαβα να δω      

σαν από μια ιδέα θάλασσας

προήλθαν όλα. 

   

Όπως πιο γρήγορα ταξίδευα με το μυαλό παρά με οτιδήποτε άλλο.

Στέριωσε ο ενάλιος ήλιος..       Κιόλας!

Της Παναγίας η μέρα!         Σαν μιας άλλης θεάς

που συνεχίζεται ακόμη ο μύθος της-

Όπως την γράφουνε ακόμη στα πλεούμενα

νησιώτες καπετάνιοι.

Όμως σ’ αυτήν την εποχή που ζούμε λιγοστεύουν ολοένα οι κατανοούντες!..

Λες και να λείπει η ομορφιά, λες κι εμείς να μην σπουδάσαμε

ν’ ακούμε μες του φεγγαριού την ησυχία.

Γράφω πηγαίνοντας για ξημερώματα...

Ακουμπάει ο ένας τον άλλον ο πόλος.

Η γη συρρικνώνεται-      

διπλωμένο χαρτί κι αποκρύπτει

το γραμμένο ανάμεσα μυστικό του θανάτου.

Σ’ ένα που καταλήγει λάθος οικουμενικό συμπέρασμα

έρχεται ο άνθρωπος.

Η βαρβαρότητα καλά κρατεί.         

Τόσο που αναρωτιέμαι  αν αξίζει να επιδιώκεις

ζωγραφιές ψυχής,  

όταν στα γύρω σου  όλα επίμονα σκουραίνουν..