ώ Τίποτα που κατορθώσαμε να σε αναγορεύσουμε σε νικητή των πάντων!

Κάτι χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα

ο ήλιος επιμένει να είναι αιώνιος

και τα πράγματα

επιμένουν να είναι εφήμερα

τα βουνά δύουν το ένα μέσα στο άλλο

σαν περισπωμένες που γιορτάζουν την οξεία τους θλίψη.

εγώ δοκιμάζω ένα ύφος του λόγου που εξέχει από την συνείδηση

είναι μέσα μου αποδεκατισμένα της χαράς τα στρατεύματα

η επαρχία χίμαιρες βρίθει

κορδακίζουν τρελά οι επώνυμοι άρχοντες

προσκομίζοντας έναν που φρίττω πια να τον ακούω λόγο

καθώς η πατρίδα τρώει με ευχαρίστηση τις σάρκες της

μην έχοντας την τόλμη ούτ' έναν αίτιο να τιμωρήσει

του μάταιου που πέτυχε και ολοφύρεται γυμνή αποτελέσματος..

ώ Τίποτα

που κατορθώσαμε να σε αναγορεύσουμε σε νικητή των πάντων!

εσύ μας άξιζες λοιπόν; για σένα εμείς παλέψαμε;

αν είναι έτσι μες το Κούγκι μας ξανά ας ανατιναχτούμε!