Φέγγανε φέγγανε οι πέτρες·
τινάζονταν επάνω τα ζεστά του Αυγούστου δευτερόλεπτα..
Πάνοπλε χρόνε, που εξουσιάζεις!
Ψιλές φωνούλες λουλουδιών που θάλλουν μέσα στον ανάλαφρο αέρα!
Έτσι όπως εσύ θα απολέσεις από μέσα σου αισθήματα..
Σαν τα γεράματα ιδέας που έγινε απ’ όλους πια αποδεκτή
και τότε (υιοθετώντας την εμείς) αυτή πεθαίνει..
Ξυπνάω στην καινούρια μέρα!
Θα με φέρει ο θάνατος σε άλλες αλήθειες.
Εξαντλώντας μια επιείκεια φωτός μέσα σε μία μουσική διαχυμένη.
Εκεί που κάτι απίθανοι άνεμοι σκορπούν τα σύννεφα προς όλες τις γραμμές του ορίζοντα.
Ξέρω εγώ που άγγιξα γυναίκες σαν φωτιά κι ακόμα η ψυχή μου καίει!
Εκείνο που έρχεται μέσα από ηθελημένη μοναξιά και είναι δώρο
αυτογνωσίας υπέροχο!
Όπως το ποίημα είναι τρόπος να αυθαιρετείς
πάνω απ’ τα γεγονότα!
Να γράφεσαι γλαυκός μέσα στο αποτρόπαιο μαύρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου