Α΄.
Και πάλι βαριά μέσα στον ορίζοντα
Το αρχαίο χέρι άρχισε να μεγαλουργεί
Με πάθος
Όπως έξυνε λίγο ουρανό και βυθίζονταν
Ξαφνικά
Μέσα στον αφαλό της γης.
Η ευθεία συνέπεια της συνείδησής του
Έπλαθε
Τελείες στο κεφάλαιο του μεσημεριού
Που βάθαινε με απόλαυση.
Στα ρηχά περπάτησε το πέδιλο
Της κοπέλας μ' ένα "γειά σου ματάκια μου!"
Πίσω απ' τους θάμνους και τις λεμονιές.
Περιβόλια μυριστικά ανάδευαν μιαν άνοιξη από βοή.
Κι όταν η ώρα τύλιξε
Τον μανδύα της γύρω από το αδύναμο
κορμάκι εκείνο που σιγανοτραγουδούσε
Η μουσική έγινε κελαηδίσματα.
Έκανε κούνιες στα κλαδιά των δέντρων
Και
Έπεσε
Βαθιά
Μέσα στην ευφωνία!
31.7.1983
Ζούμπερι..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Η Μουσική κελαρίζει στις όχθες των ματιων της Κοπέλας
κι αν δεν ανεμιζε το Ρούχο της Ψυχής της
ν' αφουγκραστεί νότες ο Μουσικός,
Αηχη η άγονη αφή του πανω στο πεντάγραμμο
δίχως Εργο Αριστουργηματικής Αποτύπωσης
....
το Ποιημα και η Μουσική
για να ανεμίσουν θελουν Ανάσες ...
Κάκια
ήμουν φαντάρος όταν γράφηκε αυτό το ποίημα..
κάτι φορές είμαι πεπεισμένος ότι κάποιος μου υπαγορευει χωρία από ένα βιβλίο του παρεαδείσου!
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου