ΑΠΙΑ ΟΔΟΣ.

Σχεδιάζει στα βράχια της θάλασσας μ’ έναν αφρό από ομοούσιο χάδι

του αρχαίου αυτού νερού που δεσπόζει σαν επιφάνεια μεγάλη.

Ο ήλιος γυαλοκοπά αγγίζοντας μ’ ένα ξυράφι κοφτερό την βαθυγάλαζη ώρα.

Αναπέμπει έναν ύμνο σαν ο Ποσειδώνας να ζει.

Μυθικά τέρατα ξαναβγαίνουν στον ύπνο του.

Ο μάντης έχει πρόβλεψη για το μέλλον πικρό σου.

Όπως ακολουθείς ετούτη την Απία οδό που σε απάγει μέσα στον ορίζοντα της χίμαιρας.

Στο βάθος του μυαλού μου μία Αιολική απεραντοσύνη.

Ξαναζεί ο Ηράκλειτος.   

Οι ίδιοι στοχασμοί

σαν λάφυρα πολέμου κρεμασμένοι στης Αρτέμιδας

τον ναό!

Θα μου πούνε ξανά τις ίδιες λέξεις που θα έλεγε κι ο παλιός ποιητής

που θησαύριζε  έρωτα και μες τα ποιήματα πώς αλήθεια πονούσε!

                                                                          26.5.2008