Κι ανυπεράσπιστος καμιά φορά νομίζω πείθεις.

33.

Κι ανυπεράσπιστος καμιά φορά νομίζω πείθεις.
Έτσι κι η ποίηση!
Παλμός
Στο σώμα αυτό της φύσης,
Γύρω σου
Που σπαρταρά.

Αυτά που στερηθήκαμε μες τις σκληρές ετούτες
Μελαγχολικές πόλεις
Να το ξέραμε πόσο είναι απλή η ζωή- δεν θα είχαμε
Προφύλαξη κακίας ν’ αμυνθούμε.

Να μάθω τον τρόπο που τα πράγματα σημαίνουν κάτι!

Τώρα εγώ
Δεν έχω εξουσίες -εξουσία είναι μόνο η καρδιά-
Που όλο χτυπάει προς κάτι ανθρώπινο που αληθινά κατέχεις.

Από το ύψος πάνω του αληθινού εαυτού
Εκμηδενίζεται κάθε ¨εγώ¨- είναι
Ανώφελο να ματαιοπονείς
Πως μ’ ένα όνειρο πηγμένο λέξεις θα μπορεί
Ν’ αλλάξει ο κόσμος.

Όμως τολμώ!

Δεν ξέροντας πού βγάζει αυτό· πως και η τόλμη
Παιδί της τρέλας είναι· ως κι οι ήρωες
Είναι απλά οι διαβασμένοι στην ακραία λογική
Και το βαθύ απροσδιόριστο σκοτάδι.

Πάντως
Κάτι μου λείπει από τα παιδικά μου όνειρα για να μπορέσω
Να γίνω άντρας!
Η ζωή προχωράει.
Με πείσμα, με υποταγή.

Έτσι όπως συναντάω έξω από μένα εκείνα
Που είναι μέσα σ’ εμένα.

Και νομίζω ότι τα ξέρω όλα αυτά από πάντα. Καθώς
Κι ο χρόνος κυλάει

Σαν ο μυστήριος εκείνος θαυματοποιός
Που στην πορεία του τα παρασέρνει όλα προς την πιο βαριά
Λησμονιά. Αποσχηματισμένα, από-
μυθοποιημένα.
Τώρα…


Και σκέφτομαι ότι κι εμείς προσθέτουμε την εκδοχή μας στην στυφή
Άποψη του για όλα δυσαρεστημένου
Που όμως
Του τα υποσχέθηκε αλλιώς αυτή η ζωή.
(Βλέπεις όταν γεννιέσαι όλα λάμπουν!)
Κι ωστόσο εσύ κοιτάζεις γύρω σου και κλαίς..

16.7.2008