Το τοπίο βουλιάζει μέσα στην ρέμβη και το καταπίνει η θάλασσα.

Το τοπίο βουλιάζει μέσα στην ρέμβη και το καταπίνει η θάλασσα.
Κάτι μικρές βαρκούλες αφήνονται ωραία να λικνίζονται
πάνω στην ήρεμη επιφάνειά της που
καθρεφτίζει τ' ουρανού το πλάτος-
πετούνε χαμηλά οι γλάροι· κι ένας
μεθυσμένος ήλιος λέει καλημέρα πάντα κάθε
πρωί που ξυπνώ..

Δεν είσαι και δεν είμαι πουθενά όμως-
Μόνο μια μουσική που έρχεται σαν από υποχθόνια βιολιά αγγίζει μακριά και πέρα τον ορίζοντα, καθώς
απουσιάζεις από τα αισθήματα και μπορώ
μόνο να σε φαντάζομαι σαν μια θρησκευτική
εικόνα που συμπάθεια και γλυκιά κατάνυξη υποβάλει..

Μιλώ για σένα και δύο ερωτευμένα πουλιά φεύγουν από το στόμα μου
να φτερουγίσουνε χαρούμενα στο μακρινό διάστημα
ανάμεσα στην φλογερή επιθυμία και τον ανεκπλήρωτο πόθο.

Κοιτάς και σωπαίνεις.
Γίνεται έφηβη που δυστροπά η μέρα.
Και στις λέξεις μου ανάμεσα βολτάρει
ένας παράξενα πικρός καημός…

26.11.2009
Καβάλα