Ο δρόμος τρέχει κατά την θάλασσα

Ο δρόμος τρέχει κατά την θάλασσα, ο δρόμος είναι ένα ασφαλτοστρωμένο επιχείρημα
που δίνει νόημα στον πηγαιμό και στον ερχομό..

σκηνοθετώ εμένα, είμαι ηθοποιός της αλαζονείας μου, βασανίζομαι από την κακόθυμη ώρα
που η μελαγχολία μου είναι ένα σκοινί που θέλησε να με κρεμάσει..

ο δρόμος τρέχει κατά κάπου που κι εγώ δεν το ξέρω..
ένα ατέλειωτο πηγαινέλα ανάμεσα στην αμφιβολία και την κλονισμένη βεβαιότητα..

περπατώ σφυρίζοντας αδιάφορα..
τα δέντρα έρχονται μαζί μου, οι μάντρες
των σπιτιών που προστατεύουν τα ανθισμένα φυτά
που μάχονται για μία φωτεινότερη αρωματική ανάσα..

σκέφτομαι να πεθάνω μέσα σε μία τέτοια ήρεμη υποταγή
όπου οι άνθρωποι κοιμούνται και εγώ
μαζεύω δηλητηριώδεις στίχους..

δεν θα καταλάβει κανείς το τρελό όνειρό μου..
θα ξυπνήσω μέσα σ' έναν άλλο αιώνα
που τα παιδιά θα κρατούν τα βιβλία μου
τινάζοντας την σκόνη του μυαλού..

οι ερωτευμένοι θα νομίσουν το φιλί τους θρησκεία και εκεί το κορμί που ποθεί θα προσκυνήσουν..
ο ουρανός θα κλάψει από συγκίνηση με μία σιγανή λυτρωτική βροχούλα
που θα ζωντάνευε το κάθετί νεκρό..

κι εγώ θα τολμήσω μια σιωπή σαν του ύπνου
όπου ξυπνάς και είσαι πάντα αλλού- εκεί που οι μάγισσες ώρες
σε κάνουν να αψηφάς ό,τι σε φόβιζε λιγάκι..