Τρεμίζοντας έρχεται το φως

Τρεμίζοντας έρχεται το φως
και ο έρωτας και ο θάνατος
και η μελαγχολία που σ' αρπάζει από τους καρπούς και σε σέρνει
σ' έναν αντικριστό χορό:

-εσύ κι αυτή- την ώρα
που εσύ δεν είσαι ο ίδιος εσύ, αλλά ένας άλλος
που με την φωνή σου μιλά.
Περπατάς μες το κέφι της μέρας.
Στο πλάι σου και κάτω
απ' τα ωραία πεύκα, ανάμεσα στα χόρτα
που αδιάφορα κοιτούν τον ήλιο, ένα μανιτάρι
σαν ομπρελίτσα ενός τεμπέλικου, ξαπλωμένου στον ήλιο μυρμηγκιού, σε κοιτάζει:
Γυαλιστερό και όπως δέρμα
με ένα καπέλο καφετί.

Και πάνω στον ανυπόταχτο πυράκανθο
δυό παπαγάλοι που τσιμπούν έναν στυφό πικρό καρπό.
Ξέρω ότι αξίζω έστω μία ηλιαχτίδα- όχι αυτή
την βαριά σκιά που κουβαλάω
πάνω μου όπως έναν μανδύα μαύρο και σκοτεινό
και που ονειρεύεται να μου τον κλέψει η νύχτα…
Και ευτυχώ
που μπορώ να κατέχω σ' αυτήν την μέσα μου κακή ερημιά
έστω το όνομά μου…….

22.11.2009