Αν ο χρόνος πεθάνει, θα μείνω με μια καυτή φιλοδοξία·

Αν ο χρόνος πεθάνει, θα μείνω με μια καυτή φιλοδοξία·
όσο μακραίνω μέσα του, μες την ψυχή μου μακραίνω- γίνομαι
πανσέληνος σκύλος
της που νυχτώνει στεριάς·
κάπου στην Σύρο·
η νύχτα βαραίνει πάνω από τα νυσταγμένα πλοία,
ακουμπά τη κοιλιά της πάνω στα μακάρια ύδατα,
αφήνει τους πελώριους γερανούς να καιροφυλακτούν ν’ αρπάξουν κάτι
πάνω από τα άδεια καταστρώματα-
ανάλαφρα τηλεσκοπικοί- σαν σίγουρες
κίτρινες μεγάλες αράχνες.
Και οι δύο λόφοι εκεί- σαν
δοκιμασμένες πόλεις της ηθικής·
καθολικά ωραίοι
και ορθόδοξα υπερασπιστές
μίας θρησκευτικής εκεχειρίας.
Μια παρέα από γατιά που νιαουρίζει
έξω από ένα που δεν έχει κόσμο πια ψητοπωλείο.
Εγώ που σε σκέφτομαι, που δεν μπορώ να κοιμηθώ, που μαστορεύω
πάλι τα λόγια μου να πλησιάζουνε την μουσική-
εσύ
που κοιμάσαι·
λεπτοκαμωμένη και όμορφη
κι όπως θα ήθελα κοντά σου να πλαγιάζω.
Η νύχτα λύνει το δράμα μου:
τα όμορφα μαύρα μαλλιά της
πέφτουν επάνω στην παραθαλάσσια ησυχία
και γίνονται τα κατόπιν θλιμμένα μου ατέλειωτα ποιήματα..