Κάποτε που εγώ κι εσύ θα λείπουμε

Ζουμπούλια κάποτε αγιοδημητριάτικα
και τα χρυσάνθεμα των εξομολογήσεων
μέσα στο βάζο ανάψανε όπως με μια ανάσα κάποτε θα γένει
κι εμείς να λείπουμε- όπως με μια ανάσα
ερωτευτήκαμε, πήραμε το φιλί, πήραμε την καρδιά κατόπι – όπως μείναμε αιώνια έφηβοι για να τα κάνουμε όλα ποίημα…

Και βρήκαμε αποκούμπι σε αυτό το βασανάκι που σε ξενυχτάει, δεν σε αφήνει
να ζήσεις φυσιολογικά
καπνίζοντας, κοιτάζοντας
που όλα γύρω σου είναι εφήμερα και στήνονται
κι αν στήνονται σαθρά.

Κάποτε που εγώ κι εσύ θα λείπουμε κι όμως σε μια σελίδα
ενός βιβλίου που είναι του μυαλού σου ο καθρέπτης
και της καρδιάς δες, θα ραγίσεις μια στιγμή το βλέμμα
του αναγνώστη αυτού του μέλλοντος, κι ίσως δακρύσει
νιώθοντας ό,τι ένοιωσες και ό,τι μπόρεσες
απ' την ζωή που σε πυρπόλησε ν' αρπάξεις…

28.11.2009