ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ..

ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ..

Ποιάς γενιάς ο μόχθος και την ιστορία ποτίζοντας με αίμα μια μέρα θα γίνει
αλλιώς η δόξα καταγεγραμμένη μέσα στις μυρσίνες, αλλιώς
ο ήλιος πάνω στα λευκά κόκαλα των νεκρών
που ακόμα ανδραγαθήματα μυρίζουν,

κι από το ποίημα έξω στέκονται
τα λόγια του Βελεστινλή ώσπου
να ξαναζωντανέψει μέσα μου κι εκεί
απ' τα νερά του ποταμού ν' αναστηθεί και αναβαπτιζόμενος
στο φως, να ρθει κοντά μου…

Και στο μικρό παλιό πέτρινο εκκλησάκι που ιερουργούνε
τρεις αιώνες οι άνεμοι και η φωτιά
του γένους, πάλι ν' ακουστούν τα σήμαντρα ασκώντας
πάλι δικαίωμα ελευθερία…

Α να μπορούσα
μια στιγμή ο ταπεινός να αξιωθώ να πω για την μεγάλη
καρδιά του-
όπως εγγράφεται αέρινα και φωτεινή
μέσα μου-
και ως το διάβα των αιώνων…

28.11.2009
Αθήνα