Η σελήνη καρφώνεται σαν ένα επιγραμματικό βέλος

Η σελήνη καρφώνεται σαν ένα επιγραμματικό βέλος
μέσα στον σκοτεινό ουρανό·
ουρλιάζουν οι λύκοι της.. Στα επάνω βουνά
τα δάση της οξιάς είναι σαν παραμύθια φυτρωμένα
ανάμεσα στην γήινη σκέψη και την θεϊκή.

Κάτι κουκουβάγιες του απόλυτου μύθου φτερακίζουν φαιές
με μάτια λάμποντα- σαν να γελάνε.
Και το σπιτικό του κόσμου
αδειάζει από νερό και συμπάθεια. Θλίψη!

Ένα ελαφρό αεράκι σκουντά την θύμηση να σε έχω εδώ
σ' αυτό το παλιό ξύλινο σπίτι, χωμένο ανάμεσα
στα δέντρα και αυτό το μηδέν
που αριθμοί να του παρασταθούνε αξιώθηκε.

Και σε θυμάμαι…
εύθραυστη, βελουδένια
όπως μου μιλούσες για λέξεις που ομόρφυναν
από το στόμα σου να τις ακούσω εγώ.

Μετά
πίκραναν τα χρόνια
και έγιναν μια μουσική που και ακόμα δεν καταλαβαίνω
όπως και δεν καταλαβαίνω και ποτέ μου μία απουσία
ανθρώπου που αγάπησα και δεν υπάρχει πια!

Έτσι που τώρα να συνθέτω έναν στίχο
που περισπάται- με το θλιμμένο εγώ μου
που οξύτονα σε ζητά και σε ζητά!