Πάμπλο Νερούδα…

Ανήκουν κάπου αλλού οι ψυχές ή δοκιμάζονται

εδώ κι όταν αποχωρούνε,

γίνονται σαν θαλασσοπούλια που τα πολεμάει ο βοριάς;

         Εσύ όμως Πάμπλο Νερούδα αφήνεις το φρέσκο aχνάρι σου

πάνω στην Ίσλα Νέγρα και κοιτάς

με το λίθινο μεγάλο κεφάλι σου

τα κύματα

του Ειρηνικού,

ακούραστος

φτασμένος

απ’ την έμπνευση

και τον τραχύ αέρα της πατρίδας.

        Και μετά αποσύρεσαι σιωπηλά

στο μικρό γραφειάκι σου

από την λουστραρισμένη σανίδα

που σου έστειλε ο ωκεανός

κι απ’ την καρέκλα σου κοιτάζεις

την βοή

των κυμάτων

και σημειώνεις

αργά τους στίχους που σου έδωσε η θάλασσα

κι απόψε.

           Η σκουριασμένη σου άγκυρα αφήνει 
το σπίτι σου

καθηλωμένο

εκεί

στα πιο ωραία όνειρα,

μουσείο

μιας λεπτεπίλεπτης φλόγας

που τεχνουργεί ωραία τον βίο.

         Στον κήπο σου,

στον αφρόντιστο χώρο των φυτών που κάθε μέρα ανήκουν

στην γη και σου χαμογελάνε

κοιτάζεις τις γοργόνες σου,

κεφάλια αχτένιστα αποκομμένα

από τις πλώρες καραβιών κι όπως εσύ τα έβαλες

εκεί,

να κοιτούν

προς το πέλαγος

για να ξορκίζουν την θλίψη.

        Κι η ατμομηχανή σου

έτοιμη για μεγάλα ταξίδια,

λαφυραγωγεί

τις μέρες που δεν είσαι εκεί αλλά αφήνεις

την περιουσία σου

λόγια πολύτιμα, μπαρουτοκαπνισμένα

ορμέμφυτα

της έσω σου ωραίας ταραχής.

        Οι καμπάνες σου

δίπλα σε κείνο το ασθενικό σκαρί που όλο λάμπει

μες τον ήλιο

κι όλο υπόσχεται

να σου φέρει κι άλλα κοχύλια,

τιναγμένα

κοντά στην ακτή και ξεπλυμένα

από τον αφρό του φλοίσβου,

δίπλα στον εγωισμό της θάλασσας

και του αέρα

όταν μανιάζει.

     Κι ο τάφος σου

στεγνός

πλάι στην Ματίλντε Ουρούτια

                μια προσμονή

γλυκόπιοτη

μια ευκαιρία

να σου φερθούν αλλιώς αυτοί που δεν κατάλαβαν

πόσο πονάει γενναία

η ερωτική σου καρδιά.