Σκοτεινό μπλε…

Τρίζεις ουρανέ,    σαν ύφασμα που το τραβά ο πόθος.

Στα ακραία φεγγάρια σου,

οι ραφές υποφέρουν από χέρι που ψαύει διψασμένο την σάρκα.

Σαν μια ωραία επωδός
απόψε βράδιασε.

Και οι φωνούλες που ακούγονται ψιθυριστά

ανάμεσα στα μαλλάκια και πλάι στο αυτί

λαχανιασμένες κατά της ηδονής τα λιβάδια που τρέχουν.

Χαρά να είμαι ανάμεσα στα άχρονά σου όνειρα

πορθητής και ο μέγας ζητιάνος

της αφής και της γλύκας σου!

Φόρεμα της μελαχρινής φούρφουρισμα του αέρα που ανεμίζει

και το καλλικέλαδο φωνήεν της στέλνει

ένα μήνυμα οργασμικό

στα μάτια που και άλλο τι λαχτάρισαν να δούνε.

Η νύχτα κλείνει την ζεστή αγκαλιά της γύρω απ’ τα κορμιά που γύρεψαν αιωνιότητα και έρωτα ιερατικό

μεσάνυχτα και κάτι,

μόνος μιλώ κι ο ύπνος δεν με πιάνει…