Λυγίζεις ανάμεσα στα χρώματα

Λυγίζεις ανάμεσα στα χρώματα  

σαν ένα ξωτικό που το αγάπησε η νύχτα

λυγίζεις τέμνοντας τον χρόνο σε μια διαίρεση
που όλοι ωφελημένοι θα βγούνε-

Δεν ξέρω πώς πληγώνεται ο αέρας, πάντως εγώ

προσβλέπω στα άστρα και αφήνω την τρεμάμενη ομορφιά σου

να μου κεντά την καρδιά.  

Στο μεταίχμιο των χρόνων που έφυγαν, στην αφετηρία

των χρόνων που θα έρθουν,

πίσω

απ’ το παράθυρο και να παρατηρώ

την κίνηση του δρόμου κατά πως μου έφερε η πρωτομαγιά

την κούραση στα μάτια.

Αφήνω το φως να παίζει μαζί μου –
περνά ως τα βλέφαρα και αφήνει θωπευτική ανταύγεια

στο βάθος της ψυχής.
Η μέρα ξύπνησε.
Τα πουλιά τιτιβίζουν.

Ο αέρας αφήνει μετάξι και θρύλους

επάνω στα κλωνάρια των δέντρων.

Κρατώ παρομοιώσεις πεταλούδες στην παλάμη μου και αφήνω

λεύτερη την καρδιά μου να τρέξει
στην ακροθαλασσιά του ορίζοντα..