Τρύπιο συμπέρασμα που μπάζει

Τρύπιο συμπέρασμα που μπάζει  

και εποχή των ακραίων ιδεών    και των δολοφόνων·

Θέατρο παραλόγου, ουρανός αναποφάσιστος

Άκοπα νύχια

Γρατζουνούν την μέρα στα τρυφερά της οπίσθια

Στο ρολόι γκρέμισε τοίχους η στιγμή

Ζωγράφισες επάνω στην απώλεια- δεν σ’ έχω ανάγκη,
είμαι σκληρός

Και τρέφομαι με άπεπτη ματαιοδοξία·

Η άθλησή μου είναι εμένα οι τρόποι μου,
οι δίκοποι τρόποι μου που κεντούν

την ησυχία παντού·

Ακουμπώ το κεφάλι επάνω σε προσκέφαλα ερωτηματικά,
τι να το κάνω το φεγγάρι;

Η θλίψη με αποδεκατίζει- μα αντιστέκομαι·

Πονάει το αίμα μου, άκου περίεργο! Πονάει το αίμα μου·

Από τελεία σε τελεία ένα τσαμπουκαλεμένο νόημα

Που σφαδάζει·

Πώς φτώχυναν οι άτιμες οι κοσμοθεωρίες

Και σκούριασαν επάνω στην πολιτική σκηνή

Αποδομώντας κάθε λάμψη που είχαν;

Διαβάζω τους ανθρώπους· πώς να μάθεις τι αντιπροσωπεύει κανείς;

Κατέληξαν σύμφωνα τα κάποτε λουστραρισμένα φωνήεντά τους.

Γράφω γιατί με πλήρωσαν οι αγωνίες με χρυσάφι σκέψης. Και κρατώ

Ένα μυστικό που όταν θα ταφώ μαζί του θα το μαρτυρήσω
μόνο σε μια αδέσποτη ανεμώνα

Που κλαίει έξω απ' τις πόρτες του παράδεισου..