Στην
άβυσσο θα πέσει η κουβέντα μας και στα κλεφτά
Κάτω από
τα σύννεφα και τον ραγισμένο ουρανό
Αφιλόξενα
απογεύματα κραδαίνουν
επάνω
μας
μία
μελαγχολία.
Δεν
είμαι αυτός που ήμουνα-
Κανένας
δεν είναι.
Στο
πάρκο ακούω τα τραγούδια
Αντιλαλούν
ως εδωπέρα
Μουντζουρώνω
ένα τετράδιο με γράμματα και σημειώσεις.
Σφιγμένη
Ελλάδα ξεβρασμένη σαν από τον εμετό της υδρογείου..
Σαπίζει
τις ρίζες της και ξύνει τις παλιές της πληγές.
Ακροβολίστηκαν
τα θέλω μας και όπως έφτιαξαν στον ουρανό μια αγκύλη
Αυτά που
ακολουθούμε είναι με τον έναν τρόπο ή με τον άλλο
Κοσμοθεωρία..
Όταν
νυχτώσει η ηλικία μου είναι ένα αγκίστρι που γαντζώνεται
πα’ στο
φεγγάρι
και με
προκαλεί
Για μια
σωρεία αναρριχήσεων..
19.9.2013
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Οι τελευταίοι στίχοι σου με μάγεψαν. Αισιόδοξοι και δυναμικοί.
Καλό βράδυ Στρατή... Αστείρευτος πάντα και εμπνευστής για αναρριχήσεις στα προσωπικά μας "φεγγάρια"...
Μαρία μου, όταν ακόμα και ένας στίχος από κάποιο ποίημα αγγίξει μια καρδιά, τότε αυτό έχει πετύχει τον στόχο του. Χαίρομαι που επικοινωνείς με το γραμμένο μου και πιο πολύ χαίρομαι γιατί οσμίζομαι την ανθρωπιά που αποπνέεις..
Δημοσίευση σχολίου