στο Ίλιον

Καλαίσθητα πεταρίζουν μικρά πεταλουδάκια

μες το φως της αυγής.

στο Ίλιον

που, από τον ύπνο,

ανάνηψε-

τώρα

μια θαμπάδα από αραιή συννεφιά στολίζει

την πόλη με μελαγχολίας την μουσική

και τα λεωφορεία περνούν

αδιάκοπα

τερματίζοντας

κάπου στο σύνορο του βιοπορισμού μας.

Βιαστικές κυρίες που ο χρόνος στέκεται

κάτω από τα βλέφαρά τους, κορίτσια

που από την καρδιά τους αναβλύζει

ένα ατέρμονο ροκ

κατηφορίζουνε προς την πλατεία-

εκεί που το ποίημα μου ψάχνει

την ιθαγένειά του

και ταυτότητα αυτών που είπα και αυτών

που δεν ξέρω πώς να τα πω...