Τα ψάρια γλιστρούν μέσα στο φωτεινό νερό.
Σκοτεινά ψάρια- σαν γίγαντες μιας υδάτινης κόλασης. Έξω στον δρόμο
Παίζουνε μπάλα τα παιδιά. Η προτομή του ποιητή κοιτά κατά την θάλασσα.
Άραγε τι να σκέφτεται; Όταν έρχεται το μεσημέρι, οι ψιλές φωνούλες των κοριτσιών κεντούν την ησυχία.
Ωραία ζει η ώρα κάθε δευτερόλεπτο της!
Επιφωνήματα χαράς συναντούν τα ρήματα των δοξασμένων προτάσεων.
Κάτι νερόλακκοι αποταμίευσαν βρόχινη θλίψη και την αποδίδουν ατόφια στα διψασμένα πουλιά.
Οι μάγισσες του δειλινού φωτογραφίζουνε την πανδαισία των χρωμάτων πάνω από το πέρα πέλαγο.
Αρνούνται όλα να πεθάνουν.
Έτσι συσκέπτεται με την θνητή φύση των πάντων, η αιωνιότητα..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Quizá los poetas puedan mirar sólo hacia patrias sin fronteras: el mar, la montaña... Abrazos.
Salomé Guadalupe Ingelmo
buenos días señora. este es el busto de un gran poeta griego Yannis Ritsos.
Dejando a los poetas nos dejan un legado de esperanza de vida.
suficiente como para escuchar de manera adecuada.
beso y abrazo
Δημοσίευση σχολίου