ΜΑΚΡΥΝΙΤΣΑ ΣΕΡΡΩΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2007

Βουνό που το έφαγε η καταχνιά

Που ορκίστηκε σύνεση και αστόχησε πάλι

Της Δοϊράνης έξαψη

Βουνό που ήταν εκεί, σύνορο των ανθρώπων

Μέσα στην χαμηλή νέφωση τυλιγμένο

Σαν την αχλή του μύθου

Λίγο πριν να το πολεμήσει η μέρα..

Που το αντίκρισα στις έξι το πρωί

Γράφοντας την μορφή του με τις λέξεις

Σαν φωτογράφος επιδέξιας μοναξιάς

Τριγυρισμένος με θεόρατα πλατάνια.

Μου υμνήσαν πουλιά το χάραμα

Πιάνοντας ένα τραγούδι αντίφωνο στην θλίψη

Μου πολεμήσαν τις μελαγχολίες μου

Εκεί που αγρίεψε το μάτι από ανέχεια ήλιου∙

Κουκούβισα μέσα στην Ιλιάδα των αναζητήσεων…

Τι γύρευα;

Στους δρόμους που τεράστια πλατάνια σαν ομπρέλες του θεού

Μ’ ανέβαζαν προς τον καημό των σπιτικών αυλόγυρων

Μ’ ένα κυδώνι να στυφίζει διάθεση- και

Που ξημερώνει μέρα…

                                                6.8.2007