Βρε πως κατάντησε η κοινωνία των εθνών!

Όλες οι μοναξιές είναι δασκάλες, κανείς δεν το ξέρει

Το ξέρω μόνον εγώ που έχω σκορπίσει

όλα τα κόκαλά μου να σηκώνω έναν βαρύ σταυρό

Ημερομίσθιο. Ποιός καταλαβαίνει

Την αργή φθορά ενός μυαλού που η σκόνη των χρόνων

Το τρώει γιατί

Κι απ’ τον έρωτα που έζησε αποκόμισε τόσα

Δυνατά δηλητήρια;

Είμαι ο υπερθετικός μου ίσως.
Ο συγκριτικός μου δεν τα κατάφερε ποτέ του καλά.

Μ’ αγάπησαν οι θηλυκές ημέρες, εκείνες που ξάπλωνα

Κάτω από τον ουρανό και γινόμουν ο άλλος

Που του υποβάλει οδύνες

Λέξεων μια έσω φωνή.

Πέρασε πια η εποχή των κουμπωμένων κουμπιών.

Τώρα αποσφραγίζεται το άπαν.

Οι μαθηματικές εξισώσεις των νεφών φέρνουν πάντα βροχή.

Οι φιλίες δεν ισχύουν.

Τρέχουμε μανιασμένοι με τα αυτοκίνητα.

Τα ταμεία αδειάζουν. Όλοι χρωστάμε.

Το κράτος είναι εδώ και ασύστολα ψεύδεται – ενώ

Ο πρωθυπουργός έχει υποστεί μια βραδεία αγκύλωση

Σε κάθε υγιή και που θα έπρεπε να έχει σκέψη.

Βρε πως κατάντησε η κοινωνία των εθνών!

Όλα είναι δόκανο που τελικά θα σ’ εγκλωβίσει.

Επιχειρηματίες δήμιοι υποθηκεύουν το μέλλον.

Κάτι φορές

Κοιτάζω αφηρημένος τον ορίζοντα.

Σηκώνω ένα βάρος θλίψης.

Και μου ‘μειναν κάτι ψιλά για ύστερα να αγοράσω

Τον ανάλατο πασατέμπο μιας ποίησης που δεν συγκινεί πια κανένα.

                                                                                  29.12.2011