Ποιητών οι φωνές κανοναρχούν να γίνει ενιαίο ιστορικά το παρελθόν

Από τότε και όταν

Θάλασσα σκοτεινή και δεν ηρεμεί διόλου το στήθος μου

Είμαι ένας σκοτεινός γρίφος που θεσπίζει νόμους εντός του η άνοιξη

                      Κοιμάμαι ή δεν κοιμάμαι

                         Ένα και το αυτό

Το μυαλό μου γρηγορεύει περί τον άφαντο άξονα ενός νοητού ήλιου

Ποιητών οι φωνές κανοναρχούν να γίνει ενιαίο ιστορικά το παρελθόν

                          Ντύνομαι το πουκάμισο μιας λύπης

                               Και δεν έχω καμία πατρίδα

Έρχομαι στους κήπους των ιδεών προσκυνώ το μπουμπούκι που πάει ν’ ανοίξει

Των στίχων η παραμυθία είναι απώλεια από το κράτος μιας στρεβλής συνείδησης

Ίσως μια μέρα να επιστρέψουμε στην γη των χθόνιων θαυμάτων
όλοι μας

Όπου ιερουργούν και πρωταγωνιστούν οι ποιητές..