ΒΡΟΧΟΠΟΙΟΣ..

Αίμα πορφυρό, αίμα χρυσό

αίμα που ζεις τα ζώντα κι ας εκείνα δεν

στον χορό σου παθιασμένα εκστασιάζονται.

                  ήμουν ένας βροχοποιός ανέραστος για χρόνια

                  είχα ζηλέψει τις υδάτινες φλογέρες,

                  τις φλυαρίες των νεφών.

κόβω ένα φρούτο κι ο χυμός του πλημμυρίζει

το σύμπαν των λέξεων

                                       οι βασκανίες του φεγγαριού με πήραν 

                                       διάβασα τα ρημάδια τ' άστρα

δεν σβήνει ποτέ της ψυχής η φωτιά.

                  να ξέρω κάτι που δεν ήταν θνητό και ποτέ του

                  να μεθώ

                  από την μαγγανεία του κίτρου

                  κεριά ανάβουνε μέσα σε άνθη μανουάλια

                 με τρώει ολούθε σύγκορμο η άνοιξη.

Αλλά  σε θέλω!

πριν το στήθος σου γίνει πόρτα

της ηδονής και ψηλά ψηλά

στην πύλη των μηρών σου

ακούσω πώς διαλαλεί πραμάτεια του οργασμού του

το βελουδένιο σου φεγγάρι..