Ας δούμε την υπόθεση ζωγραφικά.

Το τσιμέντο της πόλης ανάβει και ρουφά κάθε ήχο

Βγαλμένο απ' τα άοκνα όντα

Που ρημάζουν τα σπλάχνα της.

Καλύτερα να σκέφτεσαι από το να κοιμάσαι.

Αλλά κι αν η σκέψη είναι μαρτύριο;    Άσε..

Ας δούμε την υπόθεση ζωγραφικά.

Μες τον καμβά χωρούν η νέα κοπέλα που ιππεύει μία μηχανή enduro

με άσπρο φόρεμα αποκαλυπτικό και τα μαλλιά της

Που ανεμίζουνε ευτυχισμένα.

Πόσο πλάσμα του πόθου είναι!

Κι ο γέρος που κρατάει μια ζεστή φραντζόλα

Πηγαίνοντας την στην κυρά του που έψησε

Καφέ.

Το παιδί πάει σχολείο. Απ' την σάκα του

Κρέμονται γράμματα- εικοσιτέσσερα γράμματα.

Πολύσπορα. Σιγά σιγά θα μάθει.

Οι νέοι αναλύουν τον ποδοσφαιρικό εμφύλιο στις καφετέριες.

Τόσοι διαιτητές κι όμως κανείς. Εγώ

Και που απέχω συμμετέχω:

Στο σιγάν

Στο λαλείν

Στο ονειρεύεσθαι

Στο υπνώττειν

Στο, μες το αύριο, αγχωμένα ξυπνάν..