Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, έλεγε ένα παλιό τραγούδι

Η πόλη κουβεντιάζει τον μοναχικό πεζοπόρο της,

είναι σαν μια χλωμή πόρνη

που έζησε πολλούς πελάτες

τα βίτσια τους, την ντροπή.

Τα φωτισμένα πεζοδρόμια  ζέχνουν.

Έκπτωση σε όλα.

Καθένας πρέπει να πληρώσει μια λογική που πια γέρασε. 

Αστυνομικές δυνάμεις επαγρυπνούν για την ευταξία.

Μωρέ τι μας λες; Ποιός πυροβολεί στον αέρα- όχι

σαν μπαταριά στα Χανιά, στον γάμο ενός σύντεκνου;

Κοίτα που οι βιτρίνες υποβαθμίζουν την κάθε αξία.

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, έλεγε ένα παλιό τραγούδι

Όλη η Ελλάδα τρύπια και να μπάζει από παντού χειμώνα

Εξοπλίσου μ’ υπομονή, πέφτει ένα γλυφό νερό μίας βροχής που τρέμει

Μαζεύω στίχους καταγεγραμμένους σε μικρά χαρτάκια

Με κίνδυνο να φορολογηθώ- ά ρε κυβέρνηση!

Βρωμάνε τα βρακιά της λεβεντιάς σου..

Κλέβουν στα πεζοδρόμια τα δέντρα αέρα

Κλέβει ο αέρας την σκέψη μου

Σκυφτός πάει ο βραδινός λαχειοπώλης

Υποψιάζομαι μια νίκη της απαισιοδοξίας

Με στενοχώρησε ο φίλος ο Βασίλης

Με μια κατάθλιψη σου είναι δύσκολο να ζεις

Πόρνη είναι περσσότερο η χάλια κοινωνία

Κι η ποίηση θα αποκτήσει χαυλιόδοντες στο αύριο

στην αθλιότητα για να αντισταθεί..