Κάποτε θα μιλώ κι από την σιωπή μου ακόμα

Κάποτε θα διεκδικήσω έναν παράδεισο λέξεων, ένα κύμα

Που τρώει το βασανάκι της στεριάς, ένα εύθραυστο

Αρχικό δευτερόλεπτο πριν ο έρωτας γράψει

Την ιστορία του επάνω στα κορμιά μ' ένα φιλί

που καίει.

Κάποτε θα μιλώ κι από την σιωπή μου ακόμα

Ζορίζοντας να γίνει φανερό το αόρατο

Γαλανό δίχτυ που μέσα του πλέει

μια τριήρης αγγέλων.

Κάποτε η σιωπή μου θ' αξίζει χρυσάφι.

Θα κοιτώ υποδόρια, κάτω από τον διάφανο φλοιό της γης τα όντα

Που δεν με γνώρισαν αλλά κι όμως με ξέρουν

Βαστώντας ένα βιβλίο με την αβρότητα των καταγεγραμμένων μου.

Κάποτε που δεν θα είμαι εδώ θα είμαι όμως και με άλλους τρόπους

Βαρύνοντας την ιστορία μ' ένα τρόπο

του σκέπτεσθαι. Θα κοιτώ

Σαν πάντα τα φεγγάρια που μες την τελεσίδικη κοίτη μου

θα τρυπώνουν ασθμαίνοντας

Το φως και την χαρά να μην υπάρχω με τον τρόπο των θνητών να μου χαρίσουν..