Κάτι που χαμογελά ή είναι σκυθρωπό, ευχαριστημένο, δυσαρεστημένο, ζαλισμένο

Κάτι απίθανο, ζεστό σαν σφαίρα απειλητική

Θανάτου μες την κάνη που εδράζεται

Σ' ένα κακό συννεφιασμένο απόγευμα-

Κάτι αόρατο, άρρητο, θνησιγενές που πάλλεται όπως φωτιά που η συλλαβή της είναι ρήγμα που δεν γεφυρώνει ούτε η ζωή ενός αγίου-

Κάτι όμως τόσο μυριστικό, όπως το ρόδο εκεί, στην πίσω αυλή, και όπως ένα τολμηρό κοτσύφι πάνω στην μικρούλα λεμονιά θεσπίζει νέους νόμους των κελαηδισμών-

Κάτι που δεν κυρτώνεται, ούτε καμπυλώνεται, είναι κούφιο

Και όμως τόσο συμπαγές- σαν

Ορυκτό που γέμει από ψυχή βουνού και των ανθρώπων η σοφία δεν το φτάνει-

Κάτι που χαμογελά ή είναι σκυθρωπό, ευχαριστημένο, δυσαρεστημένο, ζαλισμένο, που τα έχει τετρακόσια

Και παραπαίει κάνοντας την γλώσσα εκρηκτική και πάλι

Που δεν το βρήκα να ανήκει κάπου γιατί

Είναι κίνητρο που εμπνέει το ποίημα μου ώσπου

Να πάρουν νόημα τα θεληματικά ψηφία που

μπολιάσουνε το νυν των λέξεων με μια διάρκεια αεί..