...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

2 Νοεμβρίου 2011

οι λέξεις μονάζουν

Με αφορά η λογοτεχνία στον βαθμό που καταφέρνει να μετουσιώσει μέσα της τα πράγματα. Ζητώ απ’ αυτήν μια ηθική που ν’ αντέχει, ένα λούστρο που να καθιστά κατά το δυνατόν άφθαρτη μιαν ιδέα, έναν χαρακτήρα, ένα αίσθημα. Ακούγεται παράξενο αλλά μόνο από την κλίμακα των λέξεων μπορείς να ‘ρθεις στο μοναστήρι μιας ιδέας. Γιατί οι λέξεις μονάζουν- και θέλει να το καταλάβεις αυτό- να επιδοθείς σε μια μεγάλη ασκητεία, για να μπορέσεις να τις πλησιάσεις.
Μιλώ πάντα για μια γλώσσα τόσο πλούσια και τόσο ακριβή όσο η ελληνική- δεν θα τολμούσα να πω για κάποια άλλη.
Εκεί είναι που επικεντρώνομαι και μπορεί να μοιάζει εμμονή και υπερθετική προσήλωση- αλλά η λέξη είναι κλειδί για την πόρτα του κάθε κρυμμένου νοήματος. Πρέπει να την σεβαστείς και να την πιστέψεις.
Και λέω πάντα ότι αν η πεζογραφία είναι κολύμπι στην θάλασσα της γλώσσας με το κεφάλι έξω- η ποίηση είναι μακροβούτι που θα πρέπει να κρατήσεις την αναπνοή σου και να φτάσεις στον βυθό για να θαυμάσεις τα κοράλλια του και τα σπάνιά του τοπία.
Αγαπώ την βουτιά αυτή γιατί (παράξενο) νιώθω να έχω μέσα της τόσο οξυγόνο στα πνευμόνια μου, όσο δεν έχω έξω στον λεύτερο αέρα..
                                                                            
                                                                                      Σ.Π

6 σχόλια:

ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ είπε...

κι αν ήταν να ζήσω μια έστω στιγμή με τα κεφάλι έξω απ΄το νερό μα δίχως Εκείνη να με καθοδηγεί και να της ανήκω, θάμουν σίγουρα νεκρός/ή.

Να θυμηθώ να ξαναπώ και σήμερα:"Ευχαριστώ που μου έδωσες την Ποίηση Κύριε"

Καλό απόγευμα Στρατή!!
Πολύ στοχευμένο και εύστοχο σημείωμα!

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

"Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θἆταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια......."

"Αγαπώ την βουτιά αυτή γιατί (παράξενο) νιώθω να έχω μέσα της τόσο οξυγόνο στα πνευμόνια μου, όσο δεν έχω έξω στον λεύτερο αέρα.. "

Τα είπατε όλα !!
καλό βράδυ ποιητή

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Μίνα

νομίζω προσπάθησα να προσδιορίσω την σχέση μου με την ποίηση..
είναι οξυγονο πραγματικό για μένα.
αν μου έλειπε δεν ξέρω τι θα 'κανα.
ίσως να είχα λιγότερες αναπνοές.
είμαι τυχερός, ευτυχώς!
Καλό βράδυ!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ωραία που ο Βρεττάκος λέει την ευτυχία του!
Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και την παντοτινή ευμένειά σου για μένα!

~reflection~ είπε...

http://pavlidoykakia.blogspot.com/2011/07/blog-post_3984.html


Γιατι το μεγαλείο δεν είναι μόνο να γραφεις..
μα να αποτελείς κίνητρο να γράψουν κι οι Άλλοι...

κι Εσύ το προκαλείς, Στρατή...

Σε φιλώ..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΚΑΚΙΑ
απλά όλοι όσοι γράφουμε περνοδιαβαίνουμε μέσα στον ίδιο παραδεισένιο κήπο!
Σ' ευχαριστώ για το γραμμένο σου, ΄μακάρι να είναι έτσι..
Μεγάλη τιμή μου κάνεις!
Φιλιά!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου