Είναι ο Ρεμπώ στο σκοτεινό σπίτι
του μυαλού βάφοντας
με φως τις ανυπόταχτες επιθυμίες.
Κατεβαίνει ολομόναχος στην έρημη παραλία:
Ένα παιδαρέλι φερμένο από όνειρα- κι ωστόσο
ούτε στα όνειρά του δεν χωρά.
Ένα παράξενο παιχνίδι
λέξεων κι ένας λαγός
όπως πετάγεται ανάμεσα από την άγρια βλάστηση -εκεί
όπου μετά από την ξαφνική βροχή όλοι νομίσαμε ότι η ποίηση θα πάψει.
Μ’ ένα καπέλο ψάθινο, φιγούρα
άλλων καιρών
Αρσενικός και θηλυκός, άντρας
και παιδί, παιδί
και άντρας- παίζοντας
ανάμεσα στους ρόλους.
Κάποτε τον βλέπω που αποχωρεί
Φεύγει και πάλι προς την μεριά του αλλόκοτου εαυτού και φαίνεται
αινιγματικότερος- κρατώντας
Ένα καλάθι ψάρια ποταμίσια και μία ωδή
σε μια ολόφρεσκη απ’ την βροχή μητέρα- Φύση…
4.3.2009
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τώρα Στρατή βρήκες μια θαυμάστρια μεγάλη του Ρεμπώ!
Το πρώτο έργο του που αγόρασα ήταν "Μια εποχή στη κόλαση".
Ένας ακόμη "καταραμένος ποιητής" που έδωσε "στέγη" σε βαθιές, μαύρες και ανισόπεδες σκέψεις.
Καλό ξημέρωμα
:-)
Ναι Βάσσια,
ήταν ένας ποιητής που έζησε και μάλλον απόλαυσε την δική του προσωπική κόλαση..
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου